گزارش
جنگ تحميلي از نگاه مطبوعات جهان

ايران و عراق 20 سال در تدارك جنگ عليه يكديگر بوده‌اند و هيچ وقت احتمال آن وجود نداشته كه جنگي واقعي بين آنها بتواند با يك ضربه موفقيت‌آميز يكسره شود. پس از يك هفته جنگ روشن شد كه قدرت نظامي و اراده سياسي ايران را، عراق و بخش اعظم جهان دست كم گرفته بودند. حمله رعدآساي به آن سوي مرز، شهرت عراق را كه بر روي صفحه روزنامه‌ها نقش مي‌بست، دروغ جلوه داده است. اگرچه اخبار رسيده از جبهه نادرست است ولي شمارش خودروها و اسرا حاكي از آن است كه هيچ يگان ايراني اسير يا نابود نشده است....

2 مهر 1391-10:20:23 ادامه مطلب

گزارش
شهيد علمدار بعد از يك هفته بيهوشي گفت؛ خداحافظ و شهيد شد

هم‌اتاقي‌هايش درباره نحوه شهادت علمدار مي‌گفتند: لحظه اذان كه شد بعد از يك هفته بيهوشي كامل، بلند شد و همه را نگاه كرد و شهادتين را خواند و گفت؛ خداحافظ و شهيد شد. به مناسبت برگزاري شانزدهمين كنگره بزرگداشت علمدار عشق، انتخاب نام كنگره بزرگداشت سيد مجتبي علمدار به عنوان علمدار عشق فراخوان شد....

2 مهر 1391-10:11:44 ادامه مطلب

روايت
روايتي از فرمانده ستاد مهندسي پشتيباني جنگ/ مريض بودم اما فرمانده‌ام لباس گرم به من نداد

من در رامهرمز بيمار شدم و اوركت هم در انبار اهواز پر بود. گفتم يكي از اين اوركت‌ها را به من بدهيد، بلكه سرما خوردگيم بهتر شود. ناجيان گفت: نه شهيد مهندس «عبدالحسين ناجيان» يكي از نام‌آوران ستاد پشتيباني مهندسي جنگ جهاد در جبهه‌هاي جنوب بود. او كه در دوران جواني فضاي درس و بحث و دانشگاه را تجربه كرده بود، با مدرك مهندسي‌اش به جبهه رفت و همپاي راننده بلدوزرها و سنگرسازان بي‌سنگر تلاش كرد تا راه را براي پيشروي و موفقيت رزمنده‌ها باز كند....

2 مهر 1391-09:45:31 ادامه مطلب

گفتگو
گفت‌وگوي با همسر اولين خلبان مفقودالاثر/ همسرم نمي‌خواست مثل همه بميرد

من اصلاً فكرش را نمي‌كردم كه روزي «محمد» شهيد شود؛ همسرم مي‌گفت: «من پرواز را انتخاب كردم چون متفاوت با تمام مشاغل است؛ نمي‌خواهم مثل همه بميرم». چمدان را باز كرد؛ هر جا كه مي‌رفت، براي «محمد» سوغاتي مي‌گرفت تا وقتي همسرش از سفر برمي‌گردد، به او بگويد كه در همه حال به يادش بوده؛ حتي جوراب نو براي او خريده؛...

2 مهر 1391-09:29:19 ادامه مطلب

خاطره
فرمانده‌اي كه كفش نمي‌خريد

يك روز حميد گفت: مادر مقداري پول بده كفش بخرم. كفش هاي من خيلي پاره است، توي مدرسه بچه ها يك جوري نگاهم مي كنند. من خجالت مي كشم. اينكه همه شهدا از ابتداي تولد و حضورشان در اين دنيا افرادي وارسته و يا از هر گونه گناه دور باشند غير ممكن است. زيرا اين صفت همواره اختصاص به معصومين دارد....

2 مهر 1391-09:13:48 ادامه مطلب

روايت
روايتي از شهيد «علي محمدي»/ شهيدي كه از او خيلي مي ترسيدم

به او مكرر مي‌گفتم: علي، آن قدري كه من از تو مي‌ترسم اگر از خدا مي‌ترسيدم كارم تمام بود.نه اينكه ترسيدني باشد، خير؛ من ورزشكار بودم، هيكلم از او درشت تر بود حجت‌الاسلام حميد ملكي، متولد 1340 در همدان است. از بچه‌هاي اطلاعات - عمليات تيپ انصارالحسين (ع) و از ياران ديروز «سردار علي چيت‌ساز». وي هم‌اكنون مدير مدرسه علميه معصوميه (سلام الله عليها) قم است....

2 مهر 1391-09:07:10 ادامه مطلب

خاطره
رزمنده‌اي با يك كوله پشتي نارنجك

گردان در ميدان مين گير افتاده و دشمن رو سرشون آتش مي‌ريخت. غلامحسين كه ريز نقش و چابك بود داد زد: من نارنجك مي‌خوام، نارنجك. هيچ كس نمي‌دانست براي چي. رشادت‌هاي رزمندگان در آن روزهاي زيباي دفاع مقدس لحظات حماسي و فراموش نشدني است. كه اين مطلب نمونه كوتاه از آن دسته است:...

2 مهر 1391-08:59:16 ادامه مطلب

گزارش
جانبازي كه عكسش سوژه شد

چهارشنبه 22 شهريور 1391 نيشابور :«سيد رضا موسوي فر»، بريده بريده صحبت مي‌كند دستهايش مي‌لرزد و براي اداي هر جمله اي مكثي طولاني مي‌كند. او مهربان و با محبت است همه را مي‌نشاند و خودش پايين تر از همه مي‌نشيند. اول به شوخي درصد هايش را مي‌شمارد و مي‌گويد: 15در صد اعصاب و روان دارم. براي حواس پرتي و شيميايي درصدي ندارم....

1 مهر 1391-12:18:01 ادامه مطلب

عمومي
انهدام پالايشگاه هاي عراق و توقف ماشين جنگي دشمن ابتكار شهيد «فكوري» بود

سرتيپ خلبان شهيد «جواد فكوري» خلباني ورزيده و كاردان بود كه شجاعت كم نظير او الگوي بسيار خوبي براي خلبانان جوان بود؛ تدابير او در انهدام پالايشگاه هاي دشمن موجب قطع توليد سوخت تانك و هواپيما و روغن هاي مورد نياز ماشين جنگي صدام شد. سرتيپ خلبان شهيد «جواد فكوري» در سال 1317 در شهرستان تبريز ديده به جهان گشود و دوران كودكي و تحصيلات ابتدايي و متوسطه تا دريافت ديپلم را در همان زادگاهش سپري كرد....

1 مهر 1391-09:59:44 ادامه مطلب

خاطره
جنگ را مي گذاشت پشت در: خاطرات همسرداري سرداران شهيد

همسر شهيد مرتضي آويني: با اين كه تعداد مسئوليتهايي كه داشت از حد تواناييهاي يك آدم خارج بود، ولي در خانه طوري بود كه ما كمبودي احساس نمي‏كرديم؛ با آن كه من هم كار در مخابرات را آغاز كرده بودم و ايشان هم واقعاً گرفتاري كاري داشت و تربيت سه فرزندمان هم به عهده‏مان بود. وقتي من مي گفتم فرصت ندارم، شما بچه را مثلاً دكتر ببر، مي برد....

1 مهر 1391-09:40:03 ادامه مطلب